2019: Op zoek naar de kracht in iedere cliënt

De laatste toon van de muziek ebt weg in de grote feesttent. Een luid applaus klinkt en Jairo maakt een diepe buiging. ‘We want more’ wordt er geroepen door het uitzinnige publiek dat voor hem staat. Columnist Margreet Pereboom schrijft over de zoektocht naar de kracht in deze jongen en eigenlijk iedere cliënt in de verstandelijk gehandicaptenzorg.

Twee jaar geleden kwam Jairo bij me voor speltherapie. Een knul van nog geen 12 jaar oud. Overgeleverd aan het leven in een instelling. Hij had lieve, stoere, sensitieve begeleiders. Maar, wat ze ook deden, het gemis van zijn ouders die niet voor hem kunnen zorgen konden ze niet weghalen.

Jairo was boos om maar niet verdrietig te hoeven zijn. Er waren opstootjes met andere kinderen en als begeleiders met hem wilden praten dan rende hij weg. Regelmatig troffen we hem ,oververhit, ergens aan.

Dat moedige kinderkoppie van hem zat overvol. Zover was duidelijk. Hij worstelde en verdiende, naast de steun van zijn begeleiders, extra hulp.

In de spelkamer
Jairo was in het begin onwennig, wantrouwend ook. Maar naarmate de tijd vorderde liet hij steeds vaker iets van zijn binnenste zien.

De speciale aandacht voor hem alleen daar in die kamer maakte het beter. Zijn overvolle rugzak nam hij mee de spelkamer in. Soms keken we samen voorzichtig wat er allemaal in die rugzak zat. Ook haalden we er weleens wat uit om hem dragelijker te maken.

Een enkele maal kwam hij om te zeggen dat hij moe was van de last. Hij stortte dan neer op het zitkussen en hij sliep. Ik dekte hem toe met een warme deken, bleef bij hem zitten tot hij wakker werd en zijn begeleider hem weer kwam halen.

Muziek
Gedurende deze reis kwamen we erachter dat Jairo een voorliefde had voor muziek. Ineens viel het me op dat zijn vingers onbewust ritmes trommelde. Het begon zacht maar liet zich steeds vaker en harder horen. Jairo begon er op een gegeven moment bij te neuriën. Ik merkte dat hier een diepliggende kracht lag, iets wat hem weleens zingeving zou kunnen bieden. Zijn orthopedagoog zag deze kans ook en ze regelde een muziekleraar voor hem.

Inmiddels liep het in zijn dagelijkse leven beter. Zijn begeleiders begonnen het verdriet onder zijn boosheid te begrijpen en konden daarop aansluiten. Jairo was er aan toe om afscheid te nemen en verder te gaan.

In de afgelopen maanden zag ik hem vaak onverwachts voorbij rennen met zijn nieuwe muziekmattie, van dezelfde leeftijd. Ze hadden haast, geen tijd om te praten, want ze moesten zich voorbereiden op een groots optreden. Met plezier heb ik gekeken naar deze ontwikkelingen. Op iedere hoek van de gang, op de wc’s, de gymzaal. Echt overal werden de meest onmogelijke danspasjes geoefend.

Applaus
Nu is het zover. Daar staat Jairo op het podium met een heuse vriend. Hij danst de sterren van de hemel en hij houdt een echte toespraak. Het grootse applaus is dik verdiend. Buigend neemt hij het in ontvangst. Als een volleerd professional loopt hij het publiek in om de schouderklopjes in ontvangst te nemen.

Heel even kijkt hij me aan. Zijn vuist gaat omhoog en naar zijn hart. Op dat moment weet ik het zeker. Zijn leven zal nog vele tegenslagen en eenzaamheid kennen, maar ín zichzelf heeft hij iets gevonden wat het zal kunnen dragen. Dit moment en zijn liefde voor muziek neemt niemand hem meer af.

Met mijn hart vervuld van liefde en trots voor deze jongen hoop ik dat we in 2019, met elkaar, op zoek mogen gaan naar die unieke, soms diep verstopte, krachten bij die ander. Dit is toch waarom we ooit dit werk zijn gaan doen? Zeg eens eerlijk?  |  Margreet Pereboom

Markeer als favoriet