Aangifte of niet bij vermoeden van seksueel misbruik?

Sinds we diverse malen betrokken zijn bij vermoedelijk seksueel misbruik bij één van onze kinderen, zijn we meer gaan nadenken over dit onderwerp. We slaagden er niet in tot een definitieve conclusie te komen. We kwamen teveel zaken tegen die ons aan het twijfelen brachten. Ingrid Mispelblom Beyer schrijft over haar persoonlijke ervaring met de zorgverlening in Nederland, voor haar kinderen met een verstandelijke beperking.

Toen we net kinderen kregen riep ik vaak: “Als ze aan mijn dochter komen, dan…” Waarop dan de meest erge verwensingen volgden richting de mogelijke dader. De gedachte alleen al maakte me kwaad. Want wie heeft het recht om de privacy van een ander te schenden en zo respectloos te behandelen? Realiseert men zich wel wat men kapot maakt? Een gedachtesprong die door velen wordt gedeeld wanneer dit zo aan de orde komt.

Twee kanten bekijken
Inmiddels zijn we enkele jaren verder. De gedachten veranderen, niet dat ze milder worden, maar je gaat de dingen meer van twee kanten bekijken. Dit werd versterkt toen onze dochter haar broer beschuldigde van het aanraken van haar borsten. Wij schrokken van haar verhaal. We werden van binnen boos en ongeloof sloeg even toe.

Maar toen we goed naar haar verhaal luisterden, viel ons op dat er punten waren die niet mogelijk waren. We lieten haar het verhaal opnieuw vertellen. Bouwden ook een pauze in, en geleidelijk aan veranderde haar versie. Bijna lachend vertelde ze en vertelde ze maar door. Het leek wel of ze genoot van deze aandacht!

Beschuldiging
Ik besloot haar broer te roepen, zodat ze ook aan hem dit verhaal kon doen. Dat wilde ze niet. Ze werd zelfs boos en wilde hem niet onder ogen komen. Ik heb haar broer in haar bijzijn verteld van haar beschuldiging. Zijn reactie sprak boekdelen. Mijn gevoel bleek terecht: hij had hier niets mee te maken. Een zucht van opluchting kon ik nauwelijks onderdrukken. Onze dochter reageerde boos en liep schreeuwend het huis uit.

Verhalencircuit
Ik belde haar begeleiding en die wist er al van. Ook zij twijfelden aan de waarheid van haar verhaal. Bovendien was er binnen het zorgcentrum sprake van een zogenaamd ‘verhalencircuit’ dat door één van de bewoonsters in gang was gezet. Een bewoonster die vroeger misbruikt was en met haar verhaal de nodige belangstelling kreeg.

Van andere ouders hoorden we soortgelijke berichten. Ook zij kregen ineens verhalen van hun kind te horen over ‘ongewenste intimiteiten’, gericht op het ouderlijk gezin. Verhalen die ook niet juist bleken.

Discussie
Momenteel loopt er een discussie: meteen aangifte doen of niet. Ik ben blij dat de begeleiding van onze dochter met ons heeft overlegd en in staat was om achter het verhaal te kijken dat onze dochter vertelde.

Een ander ouderpaar had dit geluk niet. Zij moeten veel doorstaan, we praten veel met elkaar. Want hulp aan hen wordt niet geboden. Er wordt zelfs niet met hen gepraat door de begeleiding van hun kind! De beschuldiging van hun kind is onterecht. De bewijzen zijn al lang bekend, en toch raast de trein voort.

Hoe meer aandacht, hoe meer vragen
Het zijn slechts twee voorbeelden, maar we kennen er meer. Er moeten twee kanten van een verhaal bekeken worden voordat men aangifte doet. Een daadwerkelijke aangifte kan veel kapot maken, zeker als deze onterecht blijkt. Niet alleen bij het vermeende slachtoffer of de vermeende dader, maar ook bij zijn achterban: zijn ouders, broers en zussen.

Naarmate we er ons meer mee bezig zijn gaan houden, ontdekten wij ook hoe verhalen soms kunnen ontstaan. Diverse tv-programma’s spelen een rol. En zoals genoemd zien we ook kopieergedrag. Bewoners die ervaren dat een medebewoner veel aandacht krijgt als je ‘iets verschrikkelijks’ vertelt. En hoe meer we weten vanuit de praktijk, hoe meer vragen er komen. Nee, een echte mening durven we nog niet te vormen over dit onderwerp…  |

Een van de columns uit 20 Minuten columns - over het dagelijks leven in de zorg, waarin Ingrid Mispelblom Beyer schrijft over haar persoonlijke ervaring met de zorgverlening in Nederland. Wanneer zij en haar man hun eerste drie kinderen adopteren en blijkt dat deze kinderen verstandelijk beperkt zijn, opent zich een nieuwe wereld vol uitdagingen die ze positief-kritisch beschrijft.

Vooral het omgaan met seksueel grensoverschrijdend gedrag heeft haar bijzondere aandacht. Ingrid doneert de opbrengst van het boekje dan ook aan projecten die werken aan de sociale veiligheid van mensen met een verstandelijke beperking.

20 Minuten columns - over het dagelijks leven in de zorg, door Ingrid Mispelblom. Uitgave Boekscout, prijs € 19,99.