Begeleiden als vak: Liefdevol de touwtjes in handen houden

Met creativiteit en humor kom je verder dan met bestraffen, zo beschrijft Karin Bokhove in een nieuwe aflevering van haar blog over de omgang van begeleiders met haar zoon Kofi, die een verstandelijke beperking en autisme heeft en in een instelling woont.

"Ik ga vanmiddag met jou werken!" Een kind is Kofi, maar ook een boomlange vent. Zijn toon dwingend.

"Ik wil met jou werken!" Hij staat zowat op de tenen van de begeleider, een klein rond mannetje, en kijkt met een bozige frons op hem neer.

Maar de begeleider is niet onder de indruk. Kalm zegt hij, "Je kijkt humeurig, ga het eens ánders vragen."

"Met jou, met jou, ik wil met jou!" klinkt het klaaglijk.

Laconiek, "Dat gaat je kosten. Héél veel geld."

"Nee!" jammert de boom op hoge toon.

"Jazeker wel, kom maar door." Onverstoorbaar strekt de begeleider zijn hand uit en de boom klapt er een onwillige hand tegenaan. Flats. Een flap."

"Dat is anders niet genoeg hoor!"

De boom kijkt gepijnigd. Zo te zien doet het kostenplaatje echt zeer, maar hij wil zo graag. Flats, deelt hij nog een flap uit. En nog een.

"Meer."

Flats! "Ik wil met jou-hou werken!" (Je kan me toch niet helemaal leeg laten lopen.)

"Meer."

Flats. Met elke flap vloeit zijn boosheid weg.

"Vraag het nog eens aardig?"

"Mag ik, vanmiddag, alsjeblieft, met jou werken?" Het klinkt anders, vriendelijk, smekend.

"Dat kan, maar eerst een knuffel."

De lange boom knakt omlaag en omhelst de ronde begeleider.

"Zo is het goed. Wij gaan samen werken hoor."

Later op de middag hoor ik een andere begeleider boos uitroepen, "Jij bepaalt niet wat ik doe!"

Ik besef waar ik eerder die middag zo van onder de indruk was. Op een liefdevolle manier de touwtjes in handen houden. Het is een kunst. Het is een vak.  |

Aflevering van het weblog 'Het kleine leven van Kofi', door Karin Bokhove, moeder van Kofi. Lees ook haar eerdere aflevering ‘Van compassie naar repressie’ over dit thema.