Begeleiders: een buiging voor jullie inzet en energie

Onbeschermd werken met de angst om zelf besmet te raken en toch onvoorwaardelijk je inzetten voor de cliënten die in paniek zijn en niet begrijpen wat er gebeurt. Coach, speltherapeut en columnist Margreet Pereboom schrijft in een brief een dankwoord aan begeleiders van mensen met een verstandelijke beperking.

Lieve begeleiders,

In een paar weken tijd staat, voor iedereen, het leven volledig op zijn kop. Een totale maatschappelijke ontwrichting door een virus. Een, vooralsnog, onbestrijdbaar virus.

Stukje bij beetje beperkt het ieders vrijheid, bezet het je gedachten en het leven is niet meer vanzelfsprekend. Er zijn zorgen over dierbaren, jezelf en, in jullie geval, ook een grote bezorgdheid over je cliënten.

Dilemma’s
Je voelt je verantwoordelijk, want de zorg moet door blijven gaan. Werken deed je altijd al graag, met hart en ziel. Maar nu is daar ineens een andere dynamiek, want je staat voor onmogelijke dilemma’s.

In één klap ben je beland in een voortdurend innerlijk gevecht. Want, laten we eerlijk zijn, diep in je hart wil je het liefste thuisblijven. Bij je kinderen en bij je geliefden.

Je wilt er echter ook zijn voor je bewoners en je collega’s. Deze twijfels, die onzekerheid. Het scheurt je letterlijk doormidden.

Als je thuis bent dan is daar dat schuldgevoel ten opzichte van je werk en als je aan het werk bent zijn je gedachten bij al je dierbaren thuis.

Dan is daar ook nog die verlammende angst die je met je meedraagt. Het beneemt je soms de adem. De angst om zelf ziek te worden, om besmet te raken. Dit is niet te ontkennen.

We weten allemaal dat jullie onbeschermd rondlopen. En, laten we elkaar niet voor de gek houden, er is in onze zorg echt geen sprake van 1,5 meter afstand houden.

Ons werk gaat juist over raken en aanraken. Zeker in een situatie als deze. Want cliënten zijn in paniek. Ze begrijpen niet wat er gebeurd. Ze hebben verdriet en je kunt het ze niet altijd uitleggen. Je kunt alleen maar dicht bij ze zijn. Ze troosten. Juist nu is die menselijkheid nodig. Je kunt niet anders dan dit samen met ze doorleven.

Grenzeloze creativiteit
De situatie doet een groot beroep op jullie flexibiliteit en creativiteit. Dagbestedingsgroepen worden gesloten. Samenwerkingen met woonvoorzieningen zijn in gang gezet.

De lente gloort sprankjes hoop de woonkamers naar binnen en verwarmt jullie harten. Er worden onderling verbindingen gelegd, de handen in elkaar geslagen, om deze tijd zo goed mogelijk te maken voor jullie cliënten.

Met verbazing kijk ik naar alles wat er opnieuw wordt ontdekt. Het lijkt grenzeloos. Waar halen jullie het met elkaar vandaan?

Kunstwerken met stoepkrijt sieren de straten en de muren. Schuttingen worden geverfd, tuinen opnieuw bestraat en ondanks het misgrijpen van de soms felbegeerde boodschappen weerhoudt het jullie er niet van om de meest heerlijke maaltijden op tafel te zetten.

Registraties, werken met doelen, protocollen. Het lijkt allemaal niet meer van belang. Jullie herwonnen vrijheid om de zorg zelf vorm te geven lijkt te zegenvieren. Nog nooit is je werk zo intens geweest. Begeleiden is vakmanschap. Je voelt het in alle delen van je bewustzijn. Dit is waar de zorg, waar het leven, over gaat.

Blijven staan
We zijn er alleen nog lang niet. Dat weten we inmiddels. De besmettingen nemen nog steeds toe. De cijfers liegen er niet om. De laatste maatregelen zijn zeker nog niet genomen. Ik hoop zo ontzettend dat jullie stralende energie dienst blijft doen en dat jullie deze vast kunnen houden.

Ik hoop ook dat de ernstige gevolgen die dit virus met zich mee kan brengen jullie zelf en jullie dierbaren bespaart blijft.

Met liefde en respect maak ik, en velen met mij, dan ook een diepe buiging. Voor de wijze waarop je je staande houdt. De manier waarop je je angsten aankijkt en hoe je jouw bijdrage levert met je onvoorwaardelijke steun.

Daarnaast, en ik weet zeker dat ik nu namens alle cliënten en hun familie spreek, jullie maken het grote verschil. Dank lieve begeleiders voor iedere minuut, ieder uur en iedere dag!  |  Margreet Pereboom