Blog: Kofi en de draak

Een paar maanden geleden zag ik de documentaire 'Life, animated' in de bioscoop. Ik was nogal op mijn hoede, want allergisch voor wonderbaarlijke genezingsverhalen, schrijft Karin Bokhove in haar blog over haar zoon Kofi, die autisme en een verstandelijke beperking heeft. Als een begeleider een Disneyfilm opzet, blijkt het op hem toch ook een positief effect te hebben.

Tijdens het kijken van de film Life Animated duurde het natuurlijk niet lang voordat ik uit alle macht probeerde gesnik en gesnuif binnensmonds te houden, zodat mijn goede vriend en bios-buurman het niet zou merken.

Onderwijl dartelde over het scherm een peutertje dat gezellig riddertje speelde met zijn plastic zwaard, tot het van de ene op de andere dag ophield met spreken en alleen nog fladderde.

Ik zag het jochie verkruimelen als oudbakken cake, net als mijn eigen Kofi destijds. De ingetogen documentaire-moeder anno nu, vertelde hoe ze haar kleine Owen had willen beschermen tegen de demonen die hem aanvielen, 'I am going to hold you so tight until I make it go away'  zegt ze in de scene waarin ze eindelijk een inkijkje geeft in wat ze heeft doorgemaakt.

Beerput van verdriet
"Amerikaans sentimenteel," meesmuilde mijn brein, terwijl er vanuit mijn binnenste een snik opwelde. Ik kon nog net mijn mond stijf dichtknijpen maar uit mijn ogen rolden tranen van herkenning en laat ik eerlijk zijn, ik kan dit nog steeds niet met droge ogen opschrijven. Diep van binnen huist blijkbaar, 22 jaar later, nog een beerput van verdriet. Net als bij die andere moeder.

Na een aantal jaar stilte gaat Owen onverwacht weer spreken als hij zijn broertje onbedaarlijk hoort snikken na een uitbundig verjaarspartijtje. "He doesn't want to grow up," rolt er ineens uit zijn mond. Recht uit Peter Pan. Al die jaren bekeek hij onophoudelijk dezelfde Disney films.

Die films, met hun uitvergrote kinderemoties, groeien uit tot zijn ankerpunt in een overweldigende wereld. Hele uit het hoofd geleerde citaten slingert hij voortaan de wereld in.

En zo lukt Walt Disney wat vader en moeder maar niet voor elkaar kregen; hem zijn stem teruggeven. Toch nog een klein wonder.

Ontwikkelingsleeftijd
"Zal ik ook Walt Disney opzetten voor Kofi?," dacht ik naderhand. Maar Kofi steekt bleekjes af tegen de wederopgestane Owen. Kofi heeft geen historie van Disney films en er schuilt ook geen hyperintelligent mannetje in zijn binnenste. Hij is en blijft steken op een ontwikkelingsleeftijd van 18 maanden.

'Wa wil je' en 'nie doen', is alles wat ik de afgelopen jaren heb opgevangen. De wonderen zijn de wereld uit. Ik laat het erbij zitten.

Anderhalf uur
Tot de groepsleiding een paar maanden later meldt dat Kofi met ogen op steeltjes zomaar een hele film heeft uitgekeken. Wel anderhalf uur lang! De film heet 'Peter's dragon,' van jawel, Walt Disney. Wow! Dat hij het laatste jaar tot een fervent televisiekijker is uitgegroeid wist ik wel, maar dit?

We zetten de film gelijk nog een keer op, "Kom kijken Kofi!" Mama moet dit zien.

En inderdaad zijn de beelden indrukwekkend. Alles wordt dik aangezet. De camera scheert rakelings over dikke naaldbossen, kruipt laag onder donkere bomen en spettert wild door heldere beekjes. Diep in het bos vleit de kleine verdwaalde Peter zich met betraande oogjes tegen het griezelig grote monster met zijn pluchen knuffelvacht. De draak die kleine jongetje weet te beschermen tegen de demonen die hem bestoken, 'he makes them go away.'

De film is Nederlands ondertiteld dus ik verzorg hoogstpersoonlijk de nasynchronisatie. "Dat jongetje moet huilen want hij is helemaal alleen," verklaar ik op zijn aller aller zieligst.

Nee, Kofi zal wel niet met Disney citaten voor de dag komen. Daar doen meervoudig gehandicapte bewoners niet aan, maar toch, having a good time is ook winst.  |

Door Karin Bokhove, moeder van Kofi. Zij schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi', waar deze aflevering begin september verscheen. Recent is van haar hand ook het boek Kofi, het kleine leven van een autist, verschenen.