‘Coronaflexibiliteit’ van zus met downsyndroom

Ik zal niet de enige zijn geweest die een zucht van verlichting slaakte toen een kwetsbaar familielid, in mijn geval mijn zus met downsyndroom, helemaal was gevaccineerd. Ze was nu niet meer te besmetten met dat – in potentie - dodelijke virus. Na ruim een jaar haar met alle omzichtigheid te hebben benaderd kan opeens weer heel veel. Hoewel dat ‘veel’ door verschillende mensen anders wordt uitgelegd, schrijft journalist Mariët Ebbinge in haar blog.

Nog steeds geven zorgverleners, kennissen en sommige familieleden mijn zus elleboogjes. Ik ben haar weer knuffels gaan geven en soms een snelle zoen op haar wang, voorzichtig met het hoofd afgewend. De gangbare drie zoenen van vóór corona laat ik nog maar even achterwege.

Dagbesteding
Mijn zus gaat ook weer naar de dagbesteding. Met een aangepast programma weliswaar. Door het lange thuiszitten tijdens de lockdown heeft ze ervaren dat ze het in haar eigen appartement eigenlijk wel heel prettig vindt. Logisch, ze is al 62 jaar, ook zij krijgt behoefte aan meer rust. Nu gaat ze nog maar twee middagen naar een speciale ouderengroep.

Op de dagbesteding moet iedereen als hij of zij zich verplaatst een mondkapje op, hoewel ze allemaal zijn gevaccineerd. Dat was weer wennen voor mijn zus, ze had net op de woonlocatie begrepen dat die vervelende mondkapjes af konden blijven.

Onduidelijk
Ook in de omgang met haar broer en zus wordt het er niet duidelijker op. Ze gaat binnenkort bij haar broer logeren, terwijl ik dit nog even uitstel totdat ook ik mijn prikken heb gekregen. Daar begrijpt ze niets van.

Ik probeer haar uit te leggen dat zij niet meer besmet kan raken maar dat ze ons nog wel kan besmetten. En ook dat mijn broer al één prik heeft gehad tegen die tijd dat ze bij hem logeren gaat en daardoor minder snel besmet kan raken. Bij mij duurt dat nog even.

Bij alle regels en afwijkingen op de regels knikt mijn zus uiteindelijk dat ze het heeft gehoord en ermee instemt, maar ik denk dat ze het stilletjes allemaal maar heel raar vindt. Als mens met een verstandelijke beperking is er tijdens deze coronaperiode een extra beroep op haar gedaan om een gegeven te accepteren, zonder dat ze het begrijpt. Iets dat overigens misschien ook geldt voor sommige mensen zonder die beperking.

Bewonderenswaardig
Het is nog te vroeg om de zegeningen te tellen van de coronaperiode. Want ondanks al het verdriet dat deze pandemie met zich heeft meegebracht en nog steeds brengt, heeft het ons ook inzichten gegeven waar we verder mee kunnen. Eén ervan is me nu al duidelijk geworden. Mijn zus heeft laten zien dat ze bewonderenswaardig flexibel kan zijn.

Niet dat het altijd makkelijk gaat, voor haar omgeving is het soms lastig om iets wat krom is recht te redeneren, maar uiteindelijk accepteerde ze alle regels. Het is het bewijs van het vertrouwen dat ze heeft in haar directe omgeving: haar begeleiders en haar familieleden. En dan hebben we, met z’n allen, iets goeds gedaan, denk ik. Om haar heen staan als het nodig is. En vooral: heel veel uitleggen, ook al snappen we het zelf ook niet altijd even goed.  |  Mariët Ebbinge