Crowdfunding voor hulphond na trauma’s in gehandicaptenzorg

Jarenlang werkte Desiree Orie in de gehandicaptenzorg met cliënten die zeer ernstig verstandelijk beperkt waren. Ze maakte er veel schokkende gebeurtenissen mee, die langzaamaan zo’n wissel op haar trokken, dat ze niet meer kon werken. Haar trauma’s waren zo heftig, dat ze zelfs niet meer wilde leven. Tot ze las wat een hulphond voor haar zou kunnen betekenen. Maar de weg ernaartoe is lang en vooral duur.

Daarom is Desiree een crowdfunding gestart op gofundme.com. Desiree begint haar verhaal met een schokkende gebeurtenis op haar werk bij Noorderhaven in Julianadorp, waar zij vooral te maken had met bewoners met een zeer ernstig verstandelijke beperking.

“In 1994 overleed daar mijn lievelingsbewoner, heel onverwacht. Dit was de eerste traumatische ervaring die ik heel bewust meemaakte, maar later bleek dat ik in mijn jeugd ook al het nodige had gemaakt. Ik werd gediagnosticeerd met vroegkinderlijke traumatisering, iets dat ik zelf toen nog niet doorhad. Als kind weet je niet anders dan dat de situatie waarin je leeft heel normaal is, terwijl het dat juist niet was.”

De dood van de bewoner in 1994 was een enorme schok voor Desiree. “We wisten dat het erg slecht met hem ging en stonden die avond vanwege die situatie met ons drieën op de afdeling. Ik liet hem heel even alleen om een kop thee te halen, ik was hooguit 2 minuten weg. Toen ik terugkwam, was de bewoner overleden, helemaal in z’n eentje. Ik ben er maanden ziek van geweest.”

‘De cultuur was dat het er gewoon bij hoorde’

Wat de situatie extra moeilijk maakte, was dat Desiree de kamer van de bewuste bewoner niet meer in durfde. “Nogal lastig, omdat zijn kamer uitkwam in de badkamer. Ik werd destijds begeleid door een vaste verpleegkundige, tot ik het zelf weer aankon. Maar verdere opvang na deze voor mij schokkende gebeurtenis is er nooit geweest. In die tijd heerste nog erg de cultuur dat het er gewoon bij hoorde,” zegt Desiree.

De koek was op
Dit trauma was er slechts een van vele die nog volgden. “In de bijna 12,5 jaar dat ik er werkte, overleden er 13 bewoners. Wij kregen met name de bewoners met wie het slecht ging en op een gegeven moment vond ik het zo zwaar worden dat ik het niet meer vol kon houden. De koek was op.”

In 1998 schreef Desiree voor de verkorte hbo-opleiding Verpleegkunde die ze volgde, een scriptie met de titel: Opvang noodzakelijk! Opvang van de (Z-)verpleegkundige na een traumatische ervaring. Hiervoor hield ze een enquête onder 65 collega’s, waaruit naar voren kwam dat velen van hen nogal wat deprimerende en gewelddadige gebeurtenissen hadden meegemaakt. Soms was er überhaupt geen opvang na een schokkende ervaring. En als die er wél was, beoordeelde een derde van de respondenten die opvang als niet voldoende. Klik besteedde destijds aandacht aan haar bevindingen.

Meer aandacht
Het besef dat je als zorgprofessional in de gehandicaptenzorg het niet normaal hoeft te vinden dat een cliënt geweld tegen je gebruikt, of dat een andere schokkende ervaring nou eenmaal bij het vak hoort, dringt gelukkig steeds meer door. Er is meer aandacht voor nazorg en er zijn draaiboeken voor hoe te handelen bij incidenten. Maar ook nu nog komt het nog regelmatig voor dat begeleiders ziek thuis komen te zitten. Soms met dezelfde gevolgen als die Desiree ervaart.

“Ik durfde geen nachtdiensten meer te draaien als een bewoner slecht lag, ik durfde kamers niet meer binnen te gaan. Het leverde heel veel spanning op, waardoor ik uiteindelijk niet meer functioneerde. Ik heb regelmatig last van herbelevingen, dat is verschrikkelijk. Ik had de aanvraag voor het Expertisecentrum Euthanasie al klaarliggen, ik kon gewoon niet meer. En toen ontdekte ik de website traumahond.nl, en las dat die er niet alleen voor (ex-)militairen of (ex-)agenten met PTSS zijn, maar voor iedereen die tegen trauma’s strijdt.”

‘Een traumahond zou mij m’n leven weer terug kunnen geven ’

Zo’n hond kan haar uit een herbeleving halen, “door tegen mij aan te gaan liggen, mijn arm te likken, door op mijn schoot te kruipen. Samen doorstaan we het dan. Maar de hond helpt ook bij mijn angsten, bijvoorbeeld om ’s avonds de straat op te gaan. De hond loopt dan voor mij uit en scant de omgeving. Wanneer hij iets of iemand niet vertrouwt, gaat hij tussen de ander en mij staan. Een traumahond zou mij m’n leven weer terug kunnen geven. Maar voor mij wordt de aanvraag voor zo’n hulphond niet vergoed,” verzucht Desiree.

De reden hiervoor is volgens de Traumahond-organisatie dat er geen wetenschappelijk bewijs zou zijn voor de effectiviteit van zo’n psychosociale hulphond. Maar in 2022 zijn er meerdere onderzoeken geweest die het tegendeel bewijzen.

Crowdfunding
Desiree hoopt op een golden retriever-pup, en een trainer heeft al aangegeven dat Desiree daarvoor goed trainbaar zou zijn. Voor het zover is, zal ze eerst de financiën daarvoor moeten hebben. “De pup kost zo’n 1750 euro, maar dan komen de kosten voor een trainer, de opleiding, de dierenarts, zorgverzekering en het kwaliteitsvoer er nog bij. Dan loopt het al snel op richting de 15.000 tot 20.000 euro. Het is heel simpel, dat geld heb ik niet. Daarom ben ik een crowdfunding gestart op gofundme.com. Elke euro is welkom. Ik hoop zo dat ik mijn droom kan verwezenlijken,” aldus Desiree.  |

Als Desiree erin slaagt een traumahond te krijgen, zal ze op gezette tijden de lezers van Klik een update geven over het trainingsproces van haar pup.