Kenniscentrum verstandelijk gehandicaptenzorg
Kenniscentrum verstandelijk gehandicaptenzorg
Zorg goed voor de cliënt, maar iets beter voor de ouders. Door samen te werken en te investeren in de relatie met ouders, kun je als hulpverlener meer bereiken in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Aan de hand van voorbeelden uit de praktijk maakte orthopedagoog Chiel Egberts dit duidelijk op de Klik studiebijeenkomst over Driehoekskunde op 10 september in Den Bosch.
Chiel Egberts schreef diverse boeken over Driehoekskunde, en ging op de studieochtend dieper in op de materie. “Er ligt goud in de driehoek cliënt, ouder, begeleider,” zo begon hij de dag.
“De loyaliteit tussen ouder en kind is een sterk lijntje, waar jij als begeleider tussenkomt. Soms voelen ouders dat ook zo: nu breng jij mijn kind naar bed, en kan ik dat niet meer doen.”
Wmo
“Door de Wmo en het credo participatie heeft de aandacht voor familie een boost gekregen. We ‘moeten’ iets met die moeder. Maar ouders voelen haarfijn aan of je voor hén komt, of dat je iets van hen moet.”
Chiel Egberts legde uit dat zonder echt contact met familie, je ellende krijgt in de top van de driehoek: bij de cliënt. “In plaats van je oordeel klaar te hebben over ‘lastige ouders’, vraag je eens af hoe het is om in hun schoenen te staan.
Bij veel organisaties zakt de driehoek door de bodem, omdat er geen verbinding is tussen begeleiders en ouders. Ouders zien zorggeld verdwijnen naar kantoren, management, en ervaren gebrek aan aandacht.”
Veilige landing
Hij vertelde over Lisa (zie zijn column over deze casus), waarbij de overgangen van haar ouders naar haar begeleiders lastig zijn. Als ze niet veilig ‘landt’, en de gezagvoerder de knuppel loslaat (een begeleider die geen tijd heeft voor een fijn welkom) dan pakken ouders de stuurknuppel over.
Als voorbeeld van de sterke band tussen ouder en kind haalde hij ook Kees Momma en zijn moeder aan, bekend van de documentaire ‘Het beste voor Kees’. “Als je niet met moeder overweg kan, kan je niets met Kees.”
Toelaten
Loslaten is lastig voor ouder, het gaat om toelaten, aldus Chiel Egberts. Waarbij het toelatingsexamen bij de methode Driehoekskunde bestaat uit een goede mix van:
Dat is lastig als je als begeleider een driehoek met een moeder en haar kind hebt, die doorkruist wordt door een driehoek van wantrouwen: waarbij er ook lijntjes zijn met een voogd en een rechterlijke macht, en uithuisplaatsing dreigt. “Zorg dat je als begeleider geen contact hebt met partijen die in conflict zijn met ouders. Laat dat contact lopen via een manager of gedragsdeskundige, en laat moeder weten: wat tussen ons is, is tussen ons,” gaf hij als advies in reactie op een vraag van een van de deelnemers.
Spanning
Andere vragen gingen over botsend en verbroken contact met familie. “Als cliënten geen contact meer willen met familie, houd dan als begeleider wel de deur open. Blijf er over in gesprek, maar houd partijen uit elkaar zolang er spanningen zijn.
Bij ouderiniatieven zie je soms veel begeleiders opstappen vanwege over de schreef gaand gedrag van ouders, die rondlopen alsof het hún huis is. Dan mag je als begeleider duidelijk maken wat jouw rol is. Je kunt niet allemaal de regie hebben in de zorg, dat geeft spanning.”
Ook vertelde hij over de ondersteuning van gezinnen met een andere culturele achtergrond. “Daarbij heeft het geen zin een bespreking op kantoor te organiseren. De berg moet dan naar Mozes, ga bij hen thuis langs.”
Hefboom
Chiel Egberts besloot: “De sterke lijn tussen moeder en kind wordt vaak als een blok aan het been gezien, maar het wordt goud als je dit blok als hefboom gebruikt. Investeer je in moeder, dan komt de cliënt in de lift. Als je samenwerkt met ouders en niet tussen hen en hun kind in staat, zien ouders je niet als concurrentie, maar zijn ze blij dat iemand iets voor hun kind wil betekenen.” |
Verslag van de studiebijeenkomst Samenwerken in de Driehoek van Chiel Egberts. Lees meer artikelen en columns van Chiel Egberts.
Meer informatie over Driehoekskunde vind je op www.drienamiek.com/
