Een begeleidster om verliefd op te worden

Er heerst onrust in het team en samen hebben we een bespreking over Johan. Het gaat al jaren niet goed met Johan. Het is moeilijk om contact met hem te krijgen en hij heeft eigenlijk nergens zin in. Dat is heel demotiverend voor zijn begeleiders. Maar nu is er verandering gekomen in zijn gedrag. Johan fluit en zingt. Hij heeft goede zin om op te staan.- Column Gedragsdeskundige Margreet Pereboom, tekening Josje van Koppen.

Johan is verliefd; op Nelleke, een nieuwe leerling op de groep. Het team vind het lastig om daarmee om te gaan, ook al zegt Nelleke dat het haar niet belemmert.

De emoties lopen hoog op. Sommigen opperen om Nelleke maar ergens anders te laten werken, want dit gaat de verkeerde kant op. Met dit laatste ben ik het niet eens; er is niets mis met verliefd zijn.

Maar voor we allerlei beren op de weg gaan benoemen, kunnen we misschien eens kijken hoe Nelleke precies omgaat met de cliënten. Wat doet en kan Nelleke wat wij blijkbaar niet kunnen?

Meelopen
Ik mag een avonddienst met haar meelopen, en daar komt ze aanrijden op haar skates. Met haar haar in een staart en met een bezweet gezicht rolt ze de woning binnen. De cliënten schieten allemaal in de lach als ze gilt dat ze niet weet hoe ze moet remmen. Vervolgens stoot ze tegen de tafel aan, en de vaas met bloemen valt op Johans schoot. Hij giert het uit van het lachen. Het ziet er ook niet uit: Johan met de verlepte chrysanten en Nelleke op de grond met haar helm half op haar hoofd.

Dan gaan we boodschappen doen. Iedereen krijgt een taakje van Nelleke. Een paar mensen dragen de tassen, ik mag het briefje bij me houden en Johan is verantwoordelijk voor de portemonnee. Onderweg zingen we luid, het is een gezellige boel. Mensen die we tegen komen worden direct vrolijk en zeggen ons allemaal gedag.

Op de terugweg gaan we via het "stille" bos. Dat heet zo omdat je er rustig van de natuur moet genieten. Met die rust is het echter snel gedaan als wij aankomen. De tassen met boodschappen worden bij een boom geparkeerd en Nelleke geeft Johan een zetje: "Tikkie, jij bent 'm". We stuiven lachend uit elkaar. Ik probeer Johan nog te ontwijken, maar helaas ik ben 'm!

Dan komen we bij een sloot. Een groepsgenoot gooit hard stenen in het water. Het water spettert in het rond. We houden het niet helemaal droog. Maar ach, van water smelten we niet.

Ritueel
Eenmaal op de groep gaat iedereen zijn eigen gangetje. Een paar mensen koken en anderen trekken zich even terug op hun kamer. 's Avonds spelen we nog een spelletje hints, wat ook weer de nodige hilariteit oplevert. Dan wordt het tijd om te gaan slapen. Samen met Nelleke ga ik Johan welterusten wensen. Johan ligt niet op bed. Hij is "kwijt". Nelleke fluistert me zachtjes toe dat dit hun vaste ritueel is. Johan verstopt zich altijd achter het gordijn en dan moet ze hem zoeken. Eigenlijk is Johan nog maar een klein kind in een groot lijf, zo vertelt ze. Samen zoeken we Johan tot we hem gevonden hebben. De tranen lopen over zijn wangen van de lach als hij staat te springen achter het gordijn.

De dienst is afgelopen en fluitend loop ik naar mijn auto. De stenen, die we in het bos hebben gevonden, rammelen in mijn zakken. Mijn schoenen zitten onder de modder en mijn voeten zijn nat. Maar dat geeft niets, want ik ben verliefd.... Op Nelleke!!!!

Deze column van Margreet Pereboom stond in de rubriek de Gedragsdeskundige in de Klik van maart 2011. Tekening door Josje van Koppen.