Een ziel gevangen in doofblindheid

"Ik heb een ziel ontmoet, gevangen achter de tralies. Hoe kunnen we met dat kind communiceren?" Deze zoektocht van zuster Marguerite om contact te krijgen met een doofblind meisje zie je in de ontroerende film Marie Heurtin.

De mooie en fijngevoelige film speelt zich af in Frankrijk eind 19e eeuw en is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Bijzonder is ook dat de jonge actrice die Marie Heurtin speelt in het echt doof is, maar het blind zijn voor de film heeft moeten aanleren. Overtuigend brengt ze over hoe het is "om in totale stilte en duisternis te leven", zoals zuster Marguerite het omschrijft. Zij ontfermt zich over het 10-jarige meisje dat door haar ouders naar het klooster en doveninstituut Larnay wordt gebracht.

Verwilderd
Marie heeft zich nooit kunnen aankleden en kan niet praten, ze heeft het gedrag van een wild dier. Zuster Marguerite weet de sceptische moeder-overste te overtuigen dat ze Marie kan helpen. Wat volgt is een moeizame strijd waarbij ze de verwilderde Marie probeert met tactiele gebarentaal een stem te geven. Elke aanraking lokt echter agressie uit, en Marie is totaal ontheemd zonder haar ouders.

Tedere band
Hoewel Marguerite's moed bijna opraakt, ontstaat er toch een tedere band tussen de twee. Langzaamaan begint Marie de gebaren op te pikken en volgt er een taalexplosie. Een wonder in die tijd, maar ook nu nog actueel. Hoogleraar Marleen Jansen pleitte er eind vorig jaar in tv-programma EenVandaag naar aanleiding van deze film nog voor dat er ondanks alle bezuinigingen aandacht en geld voor deze - inmiddels wetenschappelijk op effectiviteit bewezen - communicatiemethode moet blijven. Om mensen 'uit hun gevangenis' te halen, aldus Marguerite, en te voorkomen dat ze in een isolement leven.

Marie Heurtin. Regie Jean-Pierre Améris. Speelduur: 95 minuten. Draait in diverse filmhuizen en is eind februari op dvd verkrijgbaar.
Bekijk hier de trailer.