Film over liefde en loslaten van zoon met autisme

Niemand kan zo goed voor mijn zoon Uri zorgen als ikzelf. Die overtuiging van vader Aharon botst in de film ‘Here we are’ met die van zijn ex-vrouw, die een plek in een instelling voor hun inmiddels volwassen geworden zoon met autisme een beter idee vindt. De film verbeeldt op integere wijze de worsteling van een ouder met een kind met een beperking om de zorg toe te vertrouwen aan anderen.

Veel thema’s die herkenbaar zijn in de zorg voor mensen met autisme en een verstandelijke beperking komen terug in de Israëlische film ‘Here we are’. Zo heeft Uri een fijnmazig web van gewoontes om zich heen geweven, waar zijn vader volledig op is ingespeeld. Hij maakt met liefde de specifieke sterretjespasta waar Uri van houdt en zet zijn favoriete muziek op waardoor het scheren een feestje wordt.

Zijn ex-vrouw ziet dit anders en wil deze volgens haar ongezonde vergroeiing van vader en zoon doorbreken. Ze regelt een plek in een instelling zodat Uri met anderen van zijn leeftijd kan wonen en zich ontwikkelen, want zoals ze tegen zijn vader zegt: “Hij is geen kind meer.” Terwijl dat voor vader nu juist het dilemma is: Uri heeft hem nog steeds bij alles nodig. “Moet die tweeëneenhalve begeleider die parttime werkt op een groep bewoners dan voor hem zorgen? Nee, dat heeft goed uitgepakt in het verleden.”

Wat volgt is een vlucht van vader en zoon om de opname in de instelling te voorkomen, die averechts uitpakt. Uiteindelijk blijkt het voor het welzijn van de zoon cruciaal als de vader ziet dat Uri ook bij anderen gelukkig kan zijn.

Veelzeggend is het eind van de film waarin blijkt dat een begeleider een bijzonder ritueel van vader bij een angst van Uri heeft overgenomen. Pijnlijk en mooi tegelijk, omdat vader hiermee ziet dat hij niet de enige is die Uri begrijpt en Uri niet alleen van hem afhankelijk meer is.  |

Here we are is gemaakt door de Israëlische regisseur Nir Bergman, lengte 1 uur en 34 minuten. Te zien in diverse filmhuizen in Nederland.