Grenzen aan de eigen kracht van hulpbehoevende en mantelzorger

Er zijn grenzen aan het verkopen van bezuinigingen in de zorg. Zoals het oppoetsen van bezuinigingen tot versterken van ‘eigen kracht’, schrijft blogger Karin Bokhove over haar zorgspagaat als moeder van een zoon met autisme en dochter van een hulpbehoevende vader.

Ik fiets kalmpjes door het bos wanneer ik een luide mannenstem hoor oreren: "Kijk, de natuur neemt hier zelf weer de regie. En zo gaat het met de mensen in de wijken ook."

Ik tuur tussen de stammen en zie een groepje rond een man met zilverwit haar samenklonteren. Huh? Is hier de buurtzorg op zoek naar parallellen in de natuur? Even op excursie, losgezongen van de harde werkelijkheid? De zilverharige vos is een ware woordkunstenaar, hij weet zelfs aan banale bezuinigingen nog glans te verlenen.

Hardloper
Ik trap verder, moet opschieten want we gaan Kofi halen. Ik heb een Kofi-weekend, zeg ik al jaren, er valt op sociaal gebied dus niets met mij te beginnen. Door de week bezoek ik hem op mijn vrije middag en de rest van de week werk ik.

Aan het eind van week twee voel ik me als een hardloper die naar de finish wankelt tot ze languit voorover vallend nog net met de vingertoppen t 'lonkende weekend weet aan te tikken. Gered! Eens in de veertien dagen is de tijd aan mij, als een uitgedroogde spons absorbeer ik de vrijheid.

Gelukkig verlopen onze weekenden met Kofi tegenwoordig kalm, maar juist nu wordt het aan het andere eind van het spectrum onrustig. Opa, alleen in zijn huis zonder oma, is gestaag bezig met de vervanging van zijn bottenstelsel. Heup, knie en wederom heup worden van plastic. Binnenkort zal de knie dus wel weer aan de beurt zijn. Ziekenhuisopnames zijn tegenwoordig ultrakort, dus wordt hij er binnen no-time weer uitgewipt. Twee keer per dag wipt op haar beurt de buurtzorg even langs.

Liegbeest
Een niet-Kofi weekend, ik ga langs vader.

"Kijk het gaat goed," zegt die zelfredzaam. Ik grijp me hierzo vast aan de tafelrand en daar aan de rollator en dan ben ik alweer bij het aanrecht, zie je wel."

"Ik zie het," mompel ik en haal dan diep adem, nu geen gezeur,

"Pa, als je het prettig vind dat ik er ben, blijf ik hoor. Vind ik niet erg." Liegbeest!

"Nee hoor, ik red me wel." zegt hij.

"Eerlijk?" Huichelaar!

"Als het niet zo zou zijn dan zei ik het heus wel." Hij ziet z'n kans schoon en stiefelt demonstratief de trap op, terwijl ik me uit de voeten maak richting etentje met vrienden.

Zelfredzaam
Vader blijkt inderdaad zeer zelfredzaam. Aan de telefoon doet hij trots verslag van zijn vorderingen; afwasmachine, de was, vuilnis buitenzetten, enzovoort. Zodoende ziet hij binnen een paar dagen geheel op eigen kracht kans om z'n wond opnieuw open te rijten, zodat ze hem maar weer in het ziekenhuis opnemen.

"Morgen wordt ik afgevoerd en dan gaan ze opnieuw in me hakken en snijden," deelt hij mede.

Ik ga op bezoek en tref hem in bed met naast zich een verpleger.

"Sommige mensen moeten we stimuleren, anderen juist afremmen. Tot welke categorie behoort u, denk u?" Hij kijkt vader indringend aan.

"Kweenie," krast die terwijl ik in hoongelach uitbarst.

Na een paar weken wordt hij weer vrijgelaten, dunner en bleker. Ik blijf logeren en speel voor oppaspolitie.

Balanceren
Een menopauzale steunpilaar tussen twee wankele generaties ben ik. Maar ik let op mezelf, want leven is balanceren tussen zorg voor jezelf en anderen. Hardlopers zijn doodlopers, en ik ren mijn marathon graag uit.

Terugdenkend aan die natuurliefhebbers in het bos en zou ik ze willen toeroepen, "Lieve mensen, willen jullie alsjeblieft het idee van een altijd klaarstaand eigen regie netwerk met niets anders omhanden dan het stofzuigen van de reeds propere huiskamer, per ommegaande aan de wilgen hangen? Ik denk dat de natuur er wel raad mee weet."  |

Door Karin Bokhove, moeder van Kofi. Zij schrijft onder meer het weblog 'Het kleine leven van Kofi', waar deze aflevering december 2016 verscheen.

Recent is van haar hand ook Kofi, het kleine leven van een autist, verschenen. Haar zoon Kofi is zwaar verstandelijk beperkt en autistisch. In haar boek Het kleine leven van een autistische jongen laat zij op indringende wijze zien hoe zijn wereld er uitziet: zijn opgroeien als huilbaby, stuiterende peuter en agressieve puber. Met humor en in behapbare, columnachtige hoofdstukjes schildert ze met woorden een levensecht portret van Kofi, gezien vanuit de mensen om hem heen. Met de nodige zelfspot, zoals ook in het laatste woord van Kofi aan het einde, waarin hij zijn moeder op de korrel neemt.

Prijs € 10 exclusief verzendkosten, verkrijgbaar via karin.bokhove@gmail.com.