Kwaliteit van leven of gezondheid?

Na de mededeling: u mag uw zoon of dochter niet meer opzoeken in verband met de corona-uitbraak, was er vooral veel begrip van familie. Alleen wist niemand toen dat het meer dan twee maanden zou gaan duren. Begeleider Anne-Marie Klaassen schrijft over de onmogelijkheden van de bezoekregeling in de verstandelijk gehandicaptenzorg en ook de versoepeling daar weer van. Op de foto: Na bijna drie maanden kunnen moeder en Hanriëtte elkaar eindelijk weer in de ogen kijken.

Na een paar weken kwam de eerste ‘vraag’ van een moeder: “Ik wil dat jullie voor mij een uitzondering maken.” Ik begrijp de opmerking en voel met de moeder mee, maar er is geen noodzaak om haar verzoek op dat moment in te willigen. De gezondheid van haar zoon, de andere bewoners en de medewerkers is belangrijker. Sorry.

Wat vind ik het moeilijk om tegen ouders te zeggen dat ze niet welkom zijn, om tegen een moeder die de 80 al gepasseerd is te zeggen dat ze haar zoon niet mag zien. Tegelijkertijd bid ik of ze de tijd nog krijgen om elkaar weer te zien, want wie ben ik om te zeggen dat je je eigen kind niet mag bezoeken? En wie weet hoe lang het nog gaat duren?

Frustraties
Families zeggen begrip te hebben, maar reageren inmiddels ook hun frustraties af. Ik probeer het geduldig aan te horen, maar vind het ook niet leuk. Sommige ouders verwachten dat je dagelijks nieuwe filmpjes stuurt en gaat beeldbellen met zoonlief naast je. Zij zien in de media al die prachtige initiatieven voorbij komen van de zorghelden. Fantastische mensen! Hoe doen ze dat?

Mij lukt het niet elke dag, tussen al het andere werk door en de steeds onrustiger wordende bewoners. Ik voel me geen zorgheld. Ik doe mijn werk met evenveel betrokkenheid als voorheen. Alleen nu staat mijn huis vol tulpen, de tuin vol hortensia’s en mijn kelderkast ligt vol bedankt-chocolade.

Verruiming
Vorige week werd bekend dat er verruiming zou komen voor de bezoekregeling. De telefoon blijft rinkelen. De ene na de andere familie informeert of er al meer bekend is. “Zodra duidelijk is wanneer en hoe bezoek mogelijk is, informeren we u. En u. En u.”

Regels, afspraken, bijlagen
Vanmorgen kwam de nieuwsbrief via de mail binnen met de regels omtrent bezoek. Twaalf A4tjes met uitleg, regels, afspraken, aandachtspunten, maatregelen, registraties en bijlagen. De theorie klinkt prachtig, nu nog uitdenken hoe dat in de praktijk moet.

Gelukkig valt geen van de bewoners in een risicogroep, maar ze kunnen de anderhalve meter afstand niet houden. Familie moet mondkapjes en handschoenen dragen als ze hun kind komen ophalen voor een wandeling, want ze mogen niet naar binnen. En iedereen is verplicht om de bezoektijden af te stemmen met de begeleiding.

Ik zet alles in een mail en verstuur deze naar ouders. Binnen drie minuten krijg ik al de eerste reactie: een vader en moeder willen vanavond komen. Ze horen graag hoe laat ze welkom zijn…

Wat ben ik blij… dat ik niet in de schoenen sta van de beleidsmakers. Welke afweging moet je maken? Ik vind kwaliteit van leven belangrijker dan gezondheid, maar tegen welke prijs? Ik weet het niet, maar ik hoop dat iedereen, beleidsmakers, medewerkers, families, zijn verantwoordelijkheid neemt.  |