Lastige begeleiders maken het verschil

Over lastige ouders is al veel gezegd, het is ook de titel van een aangrijpende voorstelling over het ouderschap van een kind met een ernstige verstandelijke beperking. Orthopedagoog Lot de Swart schrijft waarom zij vindt dat ‘lastige’ niet alleen een eretitel is voor ouders, maar ook voor begeleiders in de verstandelijk gehandicaptenzorg.

Alle medewerkers, ouders en vrijwilligers van Estinea, de organisatie waar ik voor werk, waren door onze bestuurder uitgenodigd om de voorstelling ‘Lastige ouders’ te bezoeken. Een aangrijpende, bezielende voorstelling over een vader en moeder en hun ouderschap van een meervoudig beperkte jongen.

De voorstelling gaat over de continue zorgen over hun kind. Over de pijn die ouders meevoelen met de pijn en angst van hun kind, over de uitputting van henzelf vanwege de zorgintensiteit. En ook over het onbegrip en de lompheid van andere ouders, hulpverleners en doktoren, over hun dochter die niet de aandacht krijgt die zij verdient, maar vooral over hun vechtlust bij het zoeken èn vinden van een passende woonplek voor hun zoon.

Oplossingen zoeken
Lastige ouders, noemen zij zich. Omdat ze het "ons" misschien niet altijd makkelijk hebben gemaakt. Ze hebben ons gedwongen geen genoegen te nemen met een onwaardig leven en ze doen een beroep op "ons" om buiten bestaande kaders naar oplossingen te zoeken.

Zulke ouders gun ik ieder kind met een beperking. Ik hoop dan ook dat ze deze titel met trots dragen.

Harder willen werken
Zo gun ik iedereen ook lastige begeleiders. Begeleiders die geen genoegen nemen met een voortkabbelend schijnbaar tevreden leventje. Begeleiders die óók voor de vergeten client schijnbaar tevreden aan de rand van de groep een beter leven willen. Die harder willen werken (en hun collega's aansporen) om ook voor hen een plus te geven op hun levensgeluk.

Begeleiders die geen genoegen nemen met te veel epileptische aanvallen van de ander; die de arts verstandelijk gehandicapten (avg) en andere doktoren steeds maar weer vragen mee te denken om  het beter te maken voor de ander. Begeleiders die geen genoegen nemen met een leven waar iemand steeds maar schrikt, steeds maar bang is; die hun orthopedagoog inschakelen en in blíjven schakelen tot het goed voelt.

Begeleiders die geen genoegen nemen met leven in de marge; die hun team en hun manager het vuur aan de schenen leggen om te gaan voor een volwaardig leven; waarin iedereen volwaardig meedoet.

Lastige begeleiders; ik ken er een heel aantal. En ik koester ze! Want zij maken -net als de lastige ouders- het verschil voor de ander.  |

Lot de Swart