‘Mensen met verstandelijke beperking hebben een vaste zorgverlener nodig’

Mensen met een verstandelijke beperking hebben juist behoefte aan een vaste begeleider die er echt voor hen is, schrijven Femmianne Bredewold en Simon van der Weele van de Universiteit voor Humanistiek in een opiniestuk in Trouw. Beiden zijn kritisch over het beleid in de verstandelijk gehandicaptenzorg dat volgens hen juist een hechte band tussen cliënt en zorgverlener tegengaat.

Femmianne Bredewold was bij diverse onderzoeken en in eerdere publicaties al kritisch op het huidige beleid in de zorg, gericht op mantelzorg en zelfredzaamheid. In een artikel met collega Simon van der Weele in dagblad Trouw waarschuwen zij nu dat er niet teveel van technologie en mantelzorg verwacht moet worden, als oplossing voor het groeiende personeelstekort:

“Als er al over zorgprofessionals wordt gedacht, dan heeft men het vooral over hoe ze zichzelf zo onbelangrijk mogelijk kunnen maken. De cliënt moet het zelf doen met diens eigen netwerk. Dat zou ook in het belang van cliënten zijn, want terwijl professionals steeds zouden wisselen, zou familie blijvend zijn, en geholpen door robots heb je dan steeds minder personeel nodig. Zo dreigt de rol van zorgprofessionals in het leven van mensen die zorg nodig hebben steeds verder te worden uitgekleed.”

In hun eerder onderzoek naar de afhankelijkheid van mensen met een verstandelijke beperking ontdekten ze dat voor veel mensen met een verstandelijke beperking hun ­begeleiders en zorgverleners bij de ­belangrijkste personen in hun leven horen. “Ze willen vooral een maatje, vriend en raadgever – iemand die er voor hen is en blijft,” schrijven de onderzoekers.

De auteurs verwijzen naar het verleden, waar er meer ruimte was voor persoonlijk contact en laken het ‘huidige zelfstandigheidsregime’. “In de beroepscode voor de sociaal werker lezen we bijvoorbeeld dat zij in het contact met de cliënt ‘gepaste afstand’ moeten bewaren. Dat zagen we ook in ons onderzoek. Begeleiders praten zelden over hun persoonlijke leven met cliënten. En bij veel organisaties krijgen cliënten om de paar jaar een nieuwe persoonlijk begeleider, zodat hun band niet te intiem wordt – ook als cliënten hun begeleider willen houden.”

Ze vrezen dat hierdoor begeleiders juist afhaken en het personeelstekort verder oploopt. En roepen op om de band tussen cliënten en personeel te herwaarderen.  |

Lees hun opiniestuk in dagblad Trouw.