Misbruik: 'We stonden erbij en keken ernaar'

Met afschuw en verbijstering heb ik afgelopen dinsdag gekeken naar de uitzending van Brandpunt, waarin het seksueel misbruik van en door mensen met een verstandelijke beperking aan de orde werd gesteld. Alle rechten van de mens werden hierbij keer op keer overschreden.Door Margreet Pereboom Gillend zit Linda, een meisje met het syndroom van down, achterin de auto. Herbelevingen overvallen haar op dat moment. "Er zat overal bloed", "ga weg, ga weg", schreeuwt ze.

Totale paniek overvalt haar. Ze werd , een aantal jaar geleden, meerdere malen verkracht door een medebewoner op haar werk.

Vervolgens horen we de moeder van Siebe, ook haar zoon schreeuwde om hulp, "Een piemel tussen de billen, ik wilde het niet hoor mama".

De grootste angst van ouders met een verstandelijke beperkt kind is voor de ouders van Linda en Siebe waarheid geworden. Datgene waar je het meest bang voor bent is gebeurd.

Niet thuis
Vervolgens begint een gevecht, een gevecht tegen de maatschappij die zou moeten opkomen voor deze kinderen. Een gevecht dat er niet zou mogen zijn. De zaken blijven onbestraft, worden zelfs niet onderzocht en in vele gevallen niet serieus genomen. Instellingen willen niet reageren, de zedenpolitie verwijst terug naar de hulpverlening en zegt dat aangifte, mocht het tot een strafzaak komen, niet zal leiden tot vervolging. Het gaat immers om verstandelijk beperkte mensen en die zijn wilsonbekwaam. Bewijs maar eens een verkrachting. Ook het Openbaar Ministerie geeft niet thuis. De laatste hoop op bescherming wordt niet gegeven.

Vogelvrij
En zo, wordt deze doelgroep vogelvrij verklaard. Iedereen verliest, zowel het slachtoffer als de dader. Want, zo pleit de vader van Linda, het gaat ons er niet om dat de dader achter de tralies komt. Het gaat over het recht dat ieder mens heeft op een gedegen politieonderzoek. Het gaat erom dat mensen, zoals Linda, recht hebben op erkenning. Ze hebben recht om gehoord te worden, ze hebben het recht om beschermd te worden. Vervolgens heeft de dader recht op behandeling, deze persoon moet tegen zichzelf beschermd worden. Dit mag niet weer gebeuren. Maar niemand doet iets, iedereen wijst naar de ander of ze wachten op elkaar.

Machteloos
Na jaren vechten; het wordt 7 april 2015. Het moment is aangebroken dat de ouders zo wanhopig zijn dat ze de media opzoeken. Zij worden gedwongen om de verkrachting van hun kinderen bekend te maken, om het te laten zien aan heel Nederland. Hoe machteloos ben je, als je op deze manier datgene wat jouw kind is aangedaan, tentoon moet stellen? Hoe machteloos ben je, als je zo ver moet gaan om gehoord te worden, om erkenning te krijgen?

En zo gebeurd het dat Linda en Siebe , afgelopen dinsdag, nog een keer verkracht zijn. "hij heeft het wel gedaan hoor, hij is vanachteren geweest, er kwam poep uit". Echt, we moeten ons diep, diep schamen dat wij wonen in een maatschappij waarin mensen tot de bodem van vernedering moeten gaan om gehoord te worden.

Niet overheen walsen
We krijgen inzicht in schriftjes met teksten waarin Linda in haar woorden beschrijft over wat er is gebeurd. Siebe, die altijd bang is dat zijn piemel kapot is. Zijn moeder probeert zich groot te houden, maar de tranen van verdriet en onmacht staan in haar ogen. "Hij heeft dit niet gewild, wals er niet overheen," smeekt ze.

Als toeschouwers, van deze uitzending, krijgen we inzicht in deze schrijnende situaties die niet op zichzelf staan. De wanhoop komt onze huiskamers binnen. Alle rechten van de mens, ooit bedacht en beschreven in een universele verklaring, worden hier keer op keer overschreden. Want, kennelijk, als je een verstandelijke beperking hebt en wilsonbekwaam dan gelden deze rechten niet voor jou.

Troosten
Gillend zit Linda in de auto, ze heeft herbelevingen. Keer op keer beleeft ze de verkrachting opnieuw. Haar zus, vermoed ik, houdt haar hand vast in de auto. Ze probeert Linda te troosten;
"Rustig maar, je bent nu hier." Ze zingt, zachtjes; "Ik zag twee beren, broodjes smeren. Oh, het was een wonder, het was een wonder boven wonder dat die beren smeren konden. Hihihi, hahaha, Ik stond erbij en ik keek er naar...."
Haar toon ebt langzaam weg, het filmpje stopt;

"Hihihi, hahaha, instellingen, politie, justitie, hulpverleners, de maatschappij, wij stonden erbij en we keken ernaar..."

Door Margreet Pereboom