Nieuws 22/2

Werkgroep homoseksualiteit COC, de landelijke organisatie voor emancipatie van homoseksuelen, zet een speciale werkgroep op voor homoseksualiteit en verstandelijk gehandicapten. Die moet het onderwerp bespreekbaar maken in woon- en zorginstellingen, en zal ook activiteiten organiseren. Informatie bij COC, telefoon 020-6234596, www.coc.nl. Meer plezier en minder papier Makkers Unlimited, een belangenorganisatie van mensen met een handicap, organiseert een nieuwe wedstrijd. De ‘Meer plezier, minder papier’ prijs is voor belangenbehartigers die het leuker maken om in de gehandicaptenbeweging actief te zijn. Opmerkelijke acties, een menselijke organisatie, slimme PR: alle ideeën die activeren en enthousiasmeren zijn welkom. Inzendingen voor 22 april sturen aan aartjan@makkersunlimited.nl. Ondernemingsraden De ondernemingsraden in de gehandicaptenzorg vergaderen op 6 maart, met vakbonden AbvaKabo en CNV Publieke zaak, over de CAO-onderhandelingen. De werkgevers, verenigd in de VGN, hebben nog niet gereageerd op alle acties van de afgelopen tijd. Informatie op www.abvakabo.nl, of www.cnvpubliekezaak.nl. Onrust bij Sherpa Bij Sherpa, een instelling voor verstandelijk gehandicapten in het Gooi, is onrust ontstaan na ernstige klachten van familieleden. Zij vertelden in het tv-programma Nova over onnodige valpartijen, verwaarlozing en medische klachten die niet zouden worden onderkend. De directie van Sherpa heeft begrip ‘voor het verdriet en de boosheid van de verwanten die hun verhaal mochten doen. Wij zijn het echter niet eens met de beweringen en suggesties die in de uitzending werden gewekt.’ Volgens Nova heeft Sherpa een ernstig personeelstekort waardoor medewerkers ‘zo nu en dan in onveilige situaties terechtkomen. Incidenten zijn het gevolg, soms zelfs met dodelijke afloop.’ MEE niet onder nieuwe wet De overheveling van de MEE (cliëntondersteuning, de vroegere sociaal-pedagogische diensten) van de AWBZ naar de nieuwe Wet op de maatschappelijke ondersteuning (WMO) is uitgesteld. Het MEE-budget gaat voorlopig niet naar gemeenten. De staatssecretaris beraadt zich nog wat er met MEE moet gebeuren. Pleidooi voor gedwongen abortus ‘Slechte ouders hebben het niet langer voor het zeggen,’ stelt Marianne van den Anker van Leefbaar Rotterdam dapper op haar weblog. Zij riep een storm van protest op met haar pleidooi voor gedwongen abortus bij verslaafden, (Antilliaanse) tienermoeders en verstandelijk gehandicapten. De wethouder, die zich overigens niet herkiesbaar stelt, schrijft onder meer: ‘Ouders krijgen in Nederland veel te lang en veel te vaak de kans om voortdurend en systematisch te bewijzen dat ze hun kinderen mishandelen, misbruiken, besnijden en zelfs doden onder toeziend oog van artsen, scholen, hulpverleners, AMK (advies- en meldpunt kindermishandeling) en mensen die deze ouders in de privé-sfeer kennen. Dit betekent dat Leefbaar Rotterdam de universele rechten van het kind bij alle ingrepen, interventies en (rechterlijke) uitspraken over de toekomst van het kind centraal stelt. Het gevolg hiervan is dat kinderen, nog voor ze geboren worden, onder toezicht van de Staat komen te staan wanneer sprake is van een risico op mishandeling, misbruik of kinderdoding. De politieke lijn van Leefbaar Rotterdam is dat het kind per direct wordt weggehaald bij de ouder(s) als de mishandeling ernstig is en dat er direct een strafproces wordt ingesteld tegen degene die het kind heeft mishandeld, als ook tegen de professionals die weet hadden van de mishandeling en met deze informatie niets hebben gedaan. Wanneer er nog wat te redden valt in de gezinssituatie worden ouder(s) en kind(eren) in een staatsinstelling geplaatst en onder staatstoezicht gesteld om weer tot normale liefde en affectie te komen. Vooral de periode voordat sprake is van mishandeling en (seksueel) misbruik en de periode voordat de baby is gemaakt of geboren, is politiek gezien interessant. In Nederland is zwangerschapsonderbreking en gedwongen anticonceptie een taboe. Er heerst een gemeenschappelijke moraal dat de overheid zich met zwangerschap en zwanger worden niet heeft te bemoeien anders dan wanneer het de uitdrukkelijke wil is van de aanstaande moeder en/of vader. Ik wil drie specifieke doelgroepen benoemen waarbij ik vind dat gedwongen zwangerschapsonderbreking (conform de wettelijke abortustermijn) en gedwongen anticonceptie uit de taboesfeer moeten worden gehaald. Dit betreft kinderen van verslaafde ouders, (Antilliaanse) tienermoeders en verstandelijk gehandicapten. Uit diverse onderzoeken en ervaringsgegevens in Rotterdam blijkt dat de kans dat de kinderen die worden geboren in deze ‘setting’ een onaanvaardbaar en aantoonbaar risico lopen om zonder liefde en affectie, in een sfeer van geweld, verwaarlozing, mishandeling en seksueel misbruik op te groeien. De uitzonderingen, die er ook zijn, dat het wel goed gaat, zijn op een paar handen te tellen, bijna alleen dankzij overheidssteun en mogen niet leidend zijn voor het basisprincipe dat wanneer professionals (artsen, gynaecologen, opvoeddeskundigen, AMK, Jeugdzorg medewerkers, psychiaters etc) menen dat het onverantwoord is om de zwangerschap te laten voortduren danwel voor het eerst of opnieuw zwanger te worden, er ook conform die gedachte moet en mag worden ingegrepen. Wat denkt u van ouders met een verstandelijke handicap die op indicatie van de gespecialiseerde thuiszorg 10 uur begeleiding per dag hebben. Zodra het kind ouder wordt en niet meer als een pop in een wagen wordt gelegd, wordt het ernstig lichamelijk mishandeld omdat het in de peuterpubertijd dwars is en zelf wil bepalen wat hij/zij doet. Er is geen financiële ruimte voor 24 uurs zorg door externen, waardoor de mishandeling doorgaat en doorgaat, tot uiteindelijk de verpleegster aangifte doet van kindermishandeling. De onmacht van professionals is voelbaar, tastbaar en in de onderstoom van onze samenleving hoorbaar. Zij verdienen steun vanuit de politiek, dat dwingend ingrijpen de noodzakelijk, normaal en geboden is. De onmacht van deze ouder(s) is eveneens voelbaar, tastbaar en hoorbaar, want ook zij willen diep in hun hart niets liever dan liefde geven aan hun kind opdat het kansrijk opgroeit tot een waardig en waardevol mens, maar ze pakken de ruimte die ze krijgen en gaan eerder in ‘gevecht’ met professionele hulpverleners en verbergen de mishandeling, het misbruik en de verwaarlozing om hen heen uit schaamte, angst, weerstand, eigenwijsheid, drugs of omdat ze niet beter weten. Hoe later we ingrijpen, hoe groter de ellende.’ Tot zo ver Van den Anker. De vele reacties op haar standpunt zijn vaak van een bedroevend peil. Ze lopen uiteen van hartelijke instemming tot afwijzing, zoals: ‘Beetje achterhaald plannetje. Kijk de geschiedenisboeken er maar eens op na.’ En: ‘De trut die dit verzonnen heeft zou nooit kinderen mogen krijgen. Stel je voor dat we nog zo’n mongool in de politiek krijgen.’ Ook een leuke: ‘Ik vind de term leefbaar nogal misplaatst in deze context...’ Columnist Sylvain Ephimenco noemt het plan (in dagblad Trouw) ‘preventief ruimen van risico-embryo’s.’ Grof gesteld, maar wel juist. Van den Anker wil, zo licht ze in NRC/Handelsblad toe, dat de rechter zou beslissen over gedwongen abortus. En die moet zich dan baseren “op het oordeel van deskundigen en hulpverleners.” Markeer als favoriet