Smurrie op de televisie*

Schoonmaker Kees moet op de kamer van Maria, een vrouw met het syndroom van Down die ik begeleid, steeds vaker het beeldscherm van de tv schoonmaken. Er kleven etensresten aan. Begeleider Frans van Duijn ontrafelt in zijn column dit mysterie.  |  Illustratie Joep Bertrams

Hoe kan het toch dat de televisie van Maria elke keer zo onder de smurrie zit? Schoonmaker Kees kijkt mij vragend aan.

“Gooit ze soms rotte tomaten naar het toestel als Ajax speelt?” plaag ik hem.

Kees, een Ajax-fan in hart en nieren, kan er niet om lachen. “Nee,” zegt hij, “het is vettige troep met suiker en zo.”

Appelflap
“O, dan is het van de appelflappen,” zeg ik stellig. Vroeger bakten we ze samen met Maria, maar door haar dementie lukt dat niet meer. Nu komen ze van de Plus, vier stuks voor 2,49. Om de dag mag ze er eentje, maar het liefst zou ze er elke dag vier eten; de appelflap is haar lievelingskostje.

“Maar hoe komt dat spul dan op het beeldscherm?” vraagt Kees.

Helaas moet ik hem het antwoord schuldig blijven. Maria, een 59-jarige vrouw met downsyndroom, kan ook geen uitkomst bieden. Ze zegt het niet te weten en zo blijft het raadsel intact.

‘Opeens liep ze naar de tv om een van de presentatoren een hapje aan te biedenrsquo;

Eerlijk gezegd ben ik de constatering van Kees al lang vergeten als een collega een paar dagen later over Maria noteert: “Maria keek op tv naar Shownieuws, terwijl ze haar appelflap at. Opeens liep ze naar de tv om een van de presentatoren een hapje aan te bieden. ‘Lekker, hoor!’ zei ze. En ze duwde de appelflap tegen de plek waar zijn mond zat. Er gebeurde natuurlijk niks, maar ze was daar niet teleurgesteld of boos over. Ze ging terug naar haar stoel en at de appelflap zelf op.”

Mannetjes
Terwijl ik deze informatie aan Kees doorgeef denk ik aan mijn dementerende oma. Zij vroeg in de jaren zeventig tijdens Studio Sport op bezorgde toon of die ‘kleine mannetjes’ niet eens naar bed moesten. Dat waren dus de voetballers op de beeldbuis. Ook vond ze op een bepaald moment een pratend hoofd op het beeldscherm eng. Want waar was dat lijf gebleven? Sindsdien bleef haar tv uit.

Zo niet bij Maria. Nog altijd biedt ze haar appelflappen aan tv-presentatoren aan. Want in tegenstelling tot mijn oma is zij niet bang voor die pratende hoofden, sterker nog, ze wil ze zelfs van iets lekkers voorzien.

Dat dit niet lukt, vindt ze niet erg. En wie weet komt er een dag dat zo’n tv-ster ineens wél toehapt! Als dat gebeurt, meld ik het de Klik-lezers meteen.  |  Frans van Duijn