Verdriet om Peter

Afgelopen weekend zat ik in mijn auto en ineens rolde er een traan over mijn wang. Ik had al een paar dagen last van een onbestemd gevoel. Wat was dat toch? Mijn gedachten gingen uit naar jou. Peter is dood. Het drong nu pas echt tot me door. Jij bent er niet meer en wat doet me veel. Ik ben al jaren bij je betrokken. Door Margreet Pereboom.Tekening Joep Bertrams.

Eens in de zoveel tijd werd ik gebeld met de vraag nog eens mee te denken over jou. 'Hij heeft het weer voor elkaar hoor,' hoorde ik dan van het team, 'het ritme is weer om.' Dan zat je weer op je bankje en riep "Werk kapot" Er was geen land met je te bezeilen.

Een bijzondere man
De eerste keer dat ik je zag dacht ik: 'Wie ben jij? Wat een bijzondere man.' Want je raakte ons met je uitstraling en je charisma, elke keer weer. Je wist ons te vertederen, je liet ons schaterlachen.

Maar er waren ook momenten dat we je niet konden bereiken, dan voelden we ons machteloos en onzeker. Je wilde het zelf doen, punt. En daar moesten wij onze weg maar in zien te vinden. Je wroette voortdurend in onze emoties. Jij maakte dat het echt was.

Jaja
Als ik bij je binnen kwam kon je mij zo schuin aankijken, vanaf je bankje of met één oog onder je dekbed vandaan.
"Ja ja" zei je dan op je eigen grommende manier, met je wijsvinger in de lucht.
"Jaja" zei ik dan hoofdschuddend, met een lach.
Want eigenlijk moesten we jou voelen en hoe coach je nou gevoel? Ik heb geen idee. Eigenlijk doe ik ook maar wat.
De afgelopen tijd was lastig. We zagen je achteruitgaan, we wisten maar al te goed dat we niet eeuwig voor je konden zorgen. Er moest een verstandige keuze worden gemaakt, onvermijdelijk. Maar ons hart brak bij de gedachte alleen al.

Gewoon verdriet
Peter, jij zette mij aan het denken over onze visie, over onze manier van omgaan met mensen. En dat doe je, nu je er niet meer bent, nog steeds. Meerdere keren heb ik de afgelopen week van het team gehoord, "Ik weet dat het niet echt professioneel is, maar ik heb gewoon ook verdriet om Peter." En jouw bezoekvriendin verzuchtte aan de telefoon "Ik ben zo blij dat hij mijn vriendje is, want nu mag het, ik ben nu niet die professional."

Toch nog één laatste coachende opmerking (Ja Peter, noem het maar beroepsdeformatie). Wij zijn hulpverleners, maar wij zijn ook mens. Vandaaruit hebben we ervoor gekozen om dit werk te gaan doen. Wij wilden die relatie met jou aangaan. Ieder van ons had zijn eigen unieke relatie met jou.

En als je zo'n relatie verliest, dan heb je verdriet. Iets wat belangrijk voor je was, is weg.

Dubbel en dwars
Peter, jij was eigen, jouw wijsheid was eigenwijsheid, zoals jouw zussen het zo mooi op de kaart hebben laten zetten. Je deed wat met ons, je gaf ons wat mee. Professional of niet, dan mag je verdriet hebben en dan mag je huilen. Want als wij nu geen verdriet zou hebben dan was die relatie die wij met jou hadden namelijk niets waard.
En Peter? Je was het waard, dubbel en dwars....
"Jaja...."

Deze column van Margreet Pereboom staat in Klik van april 2014.