Verhuizing komt dichterbij: zelfstandig wonen op je 58ste

De datum is binnen. Mijn zus verhuist in het weekend van 13 en 14 januari naar haar appartement, zo vertelde begeleidster Anna haar. Voor mijn zus is het een grote omschakeling. Er is altijd gezegd dat zij met kerst over zou zijn. Dan komt een aanpassing van de verhuisdata toch als een verrassing. En verrassingen daar houdt mijn zus niet van. Redacteur Mariët Ebbinge beschrijft in een nieuw blog de grenzen van eigen regie bij het zelfstandig wonen van haar zus met downsyndroom.

Er is veel verwarring bij mijn zus. Als ik haar aan de telefoon heb, zegt zij dat het niet waar kan zijn. “Wij zouden voor de kerst gaan. En nu zegt Anna dat het 13 en 14 januari is. Het klopt niet wat zij zegt.”

Het kost mij alle moeite om haar ervan te overtuigen dat Anna het toch wel zal weten. Zij heeft het immers van de managers gehoord? Maar mijn zus neemt dat niet zo maar aan.

Officieel
Ondertussen ben ik ook wat van slag. Ook voor mij komen de nieuwe verhuisdata uit de lucht vallen. En ik kan daar, net als mijn zus, moeilijk tegen. Ik mail naar haar persoonlijk begeleider en krijg een paar dagen later een officiële mail, voor alle betrokkenen, terug.

Er was wat oponthoud, staat er in de mail, maar nu ligt het verhuisweekend vast: het wordt inderdaad dat ene weekend. En als wij nog eens willen kijken in het appartement dan kan dat. Zij heeft de sleutel.

Uitstel
Ik ben blij voor mijn zus en mijzelf dat het nu duidelijk is. En heimelijk denk ik: ‘Gelukkig dat zij met oud en nieuw nog in haar oude woning zit, met de begeleiding lekker dichtbij.’ Ik vond het namelijk helemaal geen fijn idee dat zij met oud en nieuw alleen zou zijn. En ik durf er nog niet aan te denken hoe dat volgend jaar moet.

Met het uitstel van de verhuizing is er nog tijd genoeg, maar ik krijg het op mijn heupen. Er moeten meubels komen, en huisraad! Ik ga naar Ikea om als een dolle dingen voor mijn zus’ keuken te kopen. Van tevoren vraag ik welke kleur servies mijn zus wil, blauwgroen, en dat koop ik.

Bij twee meubelzaken bestel ik de door mij eerder uitgekozen meubels. Ik maakte er ook foto’s van die ik mijn zus heb laten zien. Zij vond het prachtig. Iedereen in haar huis moest de foto’s zien.

Nu ik de meubels nog een keer live heb gezien, word ook ik enthousiast. Het wordt leuk, denk ik. Gezellig. Althans, ìk zou mij er prettig voelen. Dat zeg ik ook tegen mijn broer. Die glimlacht en zegt dan fijntjes: ‘Het is niet echt eigen regie, hè?’  |

Lees ook het eerste blog van Mariët Ebbinge:

• Eigen regie bij zus met downsyndroom: zelfstandig wonen op je 58ste