Je bent twee jaar. Je spreekt wat woorden, korte zinnen kun je maken. In gebarentaal dan. Want je bent doof. Zorgondernemer Nicole van Troost beschrijft in haar weblog hoe de wereld is voor mensen met een communicatieve en verstandelijke beperking.
Je begrijpt al best wat van de wereld om je heen. Als je pannen op het vuur ziet staan rond etenstijd, heb jij geen verdere uitleg meer nodig. Je kunt ook gebaren: ‘eten wat?’. Toch doe je dat meestal niet. Want wat je gevoelsmatig ervaart, verschilt van wat je met die twee-jarige ontwikkeling kan.
Je bent geen twee als het om draagkracht gaat. Dan ben je amper tien maanden. De geur van eten die de kamer vult, doet je maag rammelen, en je wilt het eten nu, geen moment later. Dus je zet het op een brullen.
Dwang
Maar wacht, je lijf, je levenservaring, die zijn twee jaar- noch tien maanden. Je leeftijd telt drie en veertig jaren. En je hebt last van een dwangstoornis. Dus de schoenen die wanordelijk onderaan de trap lagen, moest je opruimen. Ook al zei iemand dat dat niet hoefde, in gebarentaal.
Je begreep de woorden, met je verstand, maar de chaos in schoenen leidde tot chaos in je hoofd, angst, je handelde zonder te denken, om de angst er onder te krijgen. Niet dat je dat zelf besefte. Je deed, instinctief.
Alleen die schoenen kreeg je niet op een rij zoals het plaatje dat je ervan in je hoofd had. En je had honger.
Even later lag je met je grote volwassen lijf als een peuterpuber op de grond, sloeg en schopte om je heen. Dreigde hen die je naderden te bijten.
Dapper
Dan nog dichtbij je komen vraagt moed. Dan nog een ander toelaten is minstens zo dapper.
Klinkt dit verwarrend? Onbegrijpelijk? Welkom in de wereld van mensen met een communicatief meervoudige beperking. |
Door Nicole van Troost, orthopedagoog en begeleider. Zij schrijft onder meer het weblog 'Dankbaar werk’ , waar deze aflevering in april 2016 verscheen