Zorgen en vertrouwen: zelfstandig wonen op je 58ste

Mijn zus straalt als zij in haar nieuwe appartement langskomt. Ik ben er aan het schoonmaken, want over een paar dagen is de grote verhuizing. Redacteur Mariët Ebbinge schrijft over de perikelen en ook de mooie kanten aan het zelfstandig wonen van haar zus met downsyndroom.

Mijn zus vindt alles mooi in haar nieuwe appartement. De nieuwe keuken, de nieuwe bank, de bordjes en de kommetjes. En niet voor het eerst denk ik: “Misschien onderschat ik wel hoe belangrijk zij het vindt om haar eigen plek te hebben met haar eigen spullen. Net als iedereen.” Het geeft mij een goed gevoel. Mijn broer en ik hebben de juiste beslissing genomen.

Van alles mis
Dat was nog geen week geleden wel anders, toen er van alles en nog wat mis was gegaan. In de kerstvakantie ging mijn zus met ons mee naar een vakantiehuisje. Zij zou eerst met de taxi naar mijn broer gaan, maar toen de taxi kwam lag zij nog in haar bed. Een foute overdracht?

Voor haar oog, waar een naar plekje op zit, had mijn zus medicijnen meegekregen. Toen wij die wilden toedienen miste een belangrijke oogcrème. Bellen maar met de woonvoorziening. De nieuwe dienstdoende begeleider beloofde uit te zoeken of zij zonder het medicijn kon en zo niet, hoe wij aan een alternatief konden komen.

Wij hebben nooit meer wat van hem gehoord. Uiteindelijk kwam het via een andere begeleider goed. Maar het zijn geen dingen waar je als “zus van” vertrouwen door krijgt. Zeker niet als zij op het punt staat te verhuizen naar een appartement dat een vorm van begeleiding vraagt die voor bijna alle begeleiders nieuw is.

Eenzaam?
En nog steeds zijn er andere zorgen: vereenzaamt ze niet?; wat gebeurt er als er een calamiteit is?; ’s nachts heeft maar één begeleider slaapdienst, via een uitluistersysteem kan zij horen of er iets aan de hand is, maar je hoort daar de laatste tijd niet zulke goede berichten over… Hoe gaat de begeleiding met al deze zaken om?

Op de nieuwjaarsborrel, tevens afscheidsborrel van de oude woning, ontmoet ik verwanten van andere bewoners die ook gaan verhuizen. Mijn zorgen worden gedeeld. Ook zij constateren dat er fouten worden gemaakt.

Verloop
Ik begin nu ook te begrijpen waarom. Ik wist dat er veel verloop was, maar als ik van een begeleider hoor dat er van de tien mensen de afgelopen weken zes vertrokken zijn, word ik zacht gezegd niet blij. Met een begeleider verdwijnt er elke keer weer een schat aan ervaring en komt er een persoon voor terug die misschien elders ervaring heeft opgedaan, maar niet mijn zus en de andere bewoners kent.

Maar goed, mijn zus heeft er zin in. Als zij weg is, komt de manager even langs. Hij is verderop bezig in het nieuwe kantoor van de begeleiders. Wij spreken uitgebreid over de fouten die zijn gemaakt, ook hij lijkt ervan te hebben geleerd. Hij erkent ook dat het niet lekker loopt, maar spreekt vertrouwen uit in zijn mensen. Zij moeten het doen.

Ondertussen lopen begeleiders in en uit. En er is intensief mail- en telefooncontact met de familie over wie wanneer wat doet. Ik zie dat de begeleiders hun uiterste best doen deze week van de verhuizing. Ik besluit erop te vertrouwen dat het goed komt.  |